[Μπορούμε να “διαβάσουμε” στα έργα του και κυρίως στην “Πολιτεία” την αγωνία για έναν πολιτισμό που παρακμάζει που χάνει τις ρίζες του]

[Παρόλο τον αυστηρό ντετερμινισμό που συνεπάγεται του δόγματος της κυκλικής επιστροφής, από την στιγμή που η φύση έχει δώσει στον άνθρωπο το εργαλείο της συγκατάθεσης δεν απαλλάσσεται της ατομικής ευθύνης]

[Πρακτικές αυτομετασχηματισμού. Τρόποι για να αντιδράς απέναντι στον ίδιο τον εαυτό σου, να μεταμορφώνεσαι υπερβαίνοντας τον εαυτό σου, να γίνεσαι κύριος του εαυτού σου. Η “ανακλαστικότητα της γλώσσας.]

[Να ασκείς την ικανότητα να αντιτίθεσαι στα αντικείμενα της αισθητήριας αντίληψης και στα αντικείμενα της σκέψης, χάρη στην οποία οδηγείσαι στην αναστολή της κρίσης και στην γαλήνη. Σε σχέση με την γλώσσα: θα μπορούσες να ελέγχεις τις εκφράσεις μιας γλώσσας ανάλογα με την χρήση που της κάνουν οι άμεσα συνδιαλεγόμενοι μαζί σου]

[Η πολυσήμαντη έννοια της “προαίρεσης” σαν εργαλείο για την επίτευξη της ελευθερίας, προσφέρει αυτονομία και είναι σημαντικό εργαλείο επιλογής. α) ως προς τον χρόνο “προηγουμένως”, β) “προτιμητέα επιλογή”, γ) “εκείνο που εξαρτάται από εμάς”- “προαιρετικές πράξεις” εκείνο που αναγνωρίζεται από εμάς δεν είναι αντικείμενο της προαίρεσης αλλά αναγνωρίζεται χάριν σε αυτή.]

[Απελευθέρωση από τον φόβο (θρησκεία – θάνατος) Η ύπαρξη άπειρων κόσμων όπου οι θεοί είναι απλοί θεατές, και ο άνθρωπος αποτελεί μόνο μια από τις πολλές στιγμές και τα θραύσματα των εναλλαγών].

[Αυτάρκεια του ατόμου. Ευθύνη. – να στεφόμαστε εντός μας. Ακύρωση του πόνου. Επαναπροσδιορισμός των διαστάσεων της επιθυμίας. Σιωπή και συγκέντρωση προς ένα σκοπό.]

[Ορισμός της Ιατρικής ως δυαδικότητα: εμπειρίας και συλλογισμού (λόγος). Η παρατηρητικότητα πάνω στην θεραπεία, επιτρέπει στον γιατρό να τεκμηριώσει τις πλάνες των ασθενών και να κατανοήσει την ψυχολογία τους η οποία κρίνεται σημαντική. Η στάση του μας υπενθυμίζει ότι η Ιατρική είναι παραδοσιακά φιλοσοφικός κλάδος. Ο Guido Ceronetti διεκδικεί αυτή την ιδιότητα την οποία την αποκτά κανείς όπως θέλει.]

[Η διπλή δραστηριότητα: υπάρχει μια εγγενής δραστηριότητα της φύσης για καθετί, και μια που προκύπτει από την φύση. Η πρώτη είναι ενεργή στο ίδιο το πράγμα, ενώ η παραγόμενη είναι διακριτή από το πράγμα και συνάγεται από την ουσία του. Η ελευθερία δεν εκφράζεται με τις πράξεις και τις επιλογές που στρέφονται προς το αισθητό, αλλά όταν ακολουθούμε την αυθεντική και απόλυτα ποιητική φύση μας.]

[Διαχωρίζουμε το “θέμα”-”σκοπό” την πρόθεση του κειμένου από το κείμενο που και έπειτα το ερμηνεύουμε με βάση αυτό.]

[“Ποιητικός νους” : αυτό που εισάγει ως μορφές στην ύλη, και στην συνέχεια τα φέρνει όλο και πιο κοντά στον διαχωρισμό, μέχρι να πραγματοποιηθεί η κεκτημένη διάνοια. Εκτός από τα νοητά που δυνητικά υπάρχουν στα λογικά πράγματα και τα νοητά που υπάρχουν ενεργά στον νου, υπάρχουν και νοητά διαχωρισμένα εκ φύσεως από την ύλη και είναι υφιστάμενα καθ’ εαυτόν, δηλαδή οι “νοημοσύνες”]

[Στο πέρασμα από το πεδίο του πεπερασμένου σε αυτό του απείρου οι παραδοσιακοί τρόποι περιγραφής της πραγματικότητας αλλάζουν νόημα και φαίνεται να παραβιάζουν τις βασικές λογικές αρχές: ο Θεός επομένως γίνεται περιφέρεια, διάμετρος και κέντρο. “Via negationis”-”αρνητική μέθοδος”- “αρνητική θεολογία” αποδοχή του παράδοξου ως μοναδικός δρόμος για την επικοινωνία με τον θεό. Η γνώση ως εικασία.]

[Η επαφή με τους άλλους πολιτισμούς δεν είναι μόνο θετική αλλά και ηθικά επιβεβλημένη, για να μάθουμε τον εαυτό μας. Ο κίνδυνος της μόλυνσης βρίσκεται στο αντίστροφο: μέσω της δικής μας επαφής τους “κανίβαλους”, δηλαδή την απόλυτη ετερότητα με τον ιό μιας ψευδολόγου και οικουμενιστικής ηθικής που ισχύει για όλους. ( Η μολυσματικότητα με αυτή την έννοια την βρίσκουμε στο “όνειρο ενός γελοίου” του Ντοστογιέφσκι). Η έννοια της οικουμενικότητας θα πρέπει να βασιστεί στον πλουραλισμό κα την ανεκτικότητα.]

[Η γνώση ακολουθεί την διπλή κίνηση της ανόδου και της καθόδου. Ο ερμηνευμένος κόσμος επιχειρεί να ελέγξει την θεμελιώδη αρχή που είναι η πηγή και το στήριγμά του. “Λίγοι και ελάχιστα γνωστοί είναι οι αληθινοί γιατροί, ενώ σχεδόν όλοι είναι αληθινοί άρρωστοι”]

[Μην απορρίπτεις καμιά γνώμη, επειδή θα μπορούσες να την ασπαστείς, ούτε να υιοθετήσεις κάποια, επειδή η απορριφθείσα μπορεί να επιστρέψει. Μην ακολουθείτε γνώμες που διατείνονται την αλήθεια, αλλά την ευχαρίστηση και τη χρησιμότητα. Η “ηθική της μάσκας”: εντός σου να ζεις και να κρίνεις σύμφωνα με την λογική, εκτός σου να ζεις και να μιλάς σύμφωνα με την κοινή γνώμη.]

[Ο κόσμος ως θέατρο: “ο άνθρωπος είναι ένας καημενούλης ο οποίος αγχώνεται και ενεργεί πάνω στην σκηνή του κόσμου κατά την διάρκεια της ώρας του και έπειτα δεν μιλά πια, είναι ένα παραμύθι που αφηγείται ένας ανόητος (…) κάτι που δεν σημαίνει τίποτα”.Μακβεθ]

[ Η δυσδιακριτότητα του ύπνου και του ξύπνου, της σύνεσης και της τρέλας, της ζωής και του θανάτου.]

[“Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα καλάμι, το πιο αδύνατο της φύσης, αλλά ένα καλάμι που σκέφτεται. Δεν χρειάζεται να οπλιστεί ολόκληρο το σύμπαν για να το σπάσει. Λίγος ατμός, μια σταγόνα νερό, φτάνει για να το σκοτώσει. Μα όταν θα τον έσπαζε το σύμπαν, ο ανθρωπος θα ήταν πιο ευγενής απ’ αυτό που τον σκοτώνει, γιατί ξέρει πως πεθαίνει, και ξέρει το πλεονέκτημα που έχει το σύμπαν επάνω του. Το σύμπαν δεν γνωρίζει τίποτα για αυτό.]

[Ζιλ Ντελέζ: “Εκπλέκω/ Εμπλέκω” – (εξηγώ,εμπερικλείω,συνεπάγομαι): η εκπλοκή είναι πάντα αυτο-εκπλοκή, εκτύλιξη, δυναμική κίνηση… Η εμπλοκή δεν είναι αντίθετο της εκπλοκής. Υπάρχει συνύπαρξη των δύο κινήσεων στην Φύση. / “Να μην χλευάζουμε, να μην θρηνολογούμε, να μην καταφρονούμε, αλλά να κατανοούμε”]

[Δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε την επικρατέστερη παρόρμηση μας. Όμως το γεγονός ότι υπάρχει ένας πιθανός κόσμος στον οποίο ένας συγκεκριμένος δρων δεν πραγματοποιεί την επιλογή που κάνει σε αυτόν τον κόσμο, την καθιστά αυτομάτως ενδεχόμενη και άρα όχι απαραίτητη.]

[“Φύγετε από την στενή πνιγερή ζωή, στου ιδανικού τη χώρα”.]

[Λεφ Σεστόφ: Ο άνθρωπος του υπογείου δεν διαθέτει σαφή και καθορισμένο σκοπό. Θέλει διακαώς, παθιασμένα, τρελά, όμως δεν ξέρει τι θέλει και δεν θα το μάθει ποτέ. / “Ειμαστε όλοι ένοχοι για τα πάντα και όλοι έναντι όλων, εγώ δεν είμαι ΄πιο ένοχος απ’ όλους”.]

[“Μ’ αρέσουν εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο υπό τον όρο να χαθούν, γιατί καθώς χάνονται ξεπερνούν τον εαυτό τους”.]

[Εγκαθιδρύουμε δίκτυα επικοινωνίας τόσο διευρυμένα που γίνεται αδύνατον να συσχετιστούμε συναισθηματικά με όλους ή έστω με τους περισσότερους από αυτούς. Λίγοι γίνονται μάρτυρες του συνόλου μιας ζωής, κάτι που έχει συνέπειες για τις νεωτερικές μορφές υποκειμενικότητας.]

[ …Ο ξανθός απαντά “παρακαλώ” και σηκώνει τα φρύδια με μια έκφραση που αγγίζει την περιφρόνηση. Δεν αισθάνεται έτσι. Εκτελεί έναν τύπο… άψυχης επικοινωνίας. Νομίζει πως πρέπει να κρύψει τον εσώκοσμό του, την ψυχή του – δεν ξέρει πως ευδοκιμούν μόνο όταν φανερώνονται και προσφέρονται. Είναι υπερήφανος, είναι προσωπικότητα, δεν είναι πια απλοϊκός, άγριος. Μα η υπερηφάνεια του είναι αξιοθρήνητα ανασφαλής, πρέπει να οχυρωθεί, πρέπει να περιβληθεί με τείχη άμυνας και ψύχους. Αυτή η υπερηφάνεια θα καταστρεφόταν αν του αποσπούσες ένα χαμόγελο… Πόσο φοβισμένη είναι αυτή η ψυχή, πόσο αδύνατη είναι, πόσο νέα και πόσο ελάχιστα αναγνωρισμένη αισθάνεται πάνω στη γη. Πως κρύβεται, πως φοβάται!]

[Έσσε: Όταν ένας ποιητής μαδάει τις λέξεις και διαλύει τη γραμματική, το κάνει όπως ένα παιδί ξεχαρβαλώνει την κούκλα του: από περιέργεια και παιχνιδιάρικη ορμή, απογοήτευση. Έχει αρχίσει ν’ αμφιβάλλει για τη ζωντάνια της κούκλας του, για την γνησιότητα των μέσων του, διαισθάνεται σαπίλα κάτω από την επιδερμίδα.]

“Το είναι, το οποίο μπορεί να συμπυκνωθεί, είναι γλώσσα”.]

[“Κακή πίστη”: έχει εκείνος ο οποίος ξέρει πως μπορεί ή πρέπει να κάνει κάτι, αλλά δεν θέλει να το κάνει και για αυτό ισχυρίζεται πως δεν μπορεί.]

[“Το παιδί κοιμάται μοναχό, οι μεγάλοι συνεχίζουν τη ζωή, συναισθάνεται τη σιωπή της κάμαρας του σαν “θρόισμα”… Σαν κάτι που μοιάζει με εκείνο που αφουγκραζόμαστε όταν βάζουμε στο αυτί μας ένα κενό κοχύλι, λες και το κενό να ήταν πλήρες και η σιωπή ένα θρόισμα… Η σκηνή του είναι παραμένει ανοιχτή – υπάρχει.”]

[“Η έννοια της υποχρέωσης υπερέχει εκείνης του δικαιώματος, που εξαρτάται από αυτή και είναι σχετική με αυτή. Ένα δικαίωμα είναι ενεργό αφ’ αυτού, μόνο λόγω της υποχρέωσης με την οποία συνδέεται- η ουσιαστική πραγμάτωση ενός δικαιώματος προέρχεται όχι από εκείνον που το έχει, αλλά από τους άλλους ανθρώπους που αναγνωρίζουν ότι είναι υποχρεωμένοι σε κάτι απέναντί του. Η υποχρέωση ισχύει από την στιγμή που αναγνωρίζεται, Μια υποχρέωση ακόμα κι αν δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, δε χάνει τίποτε από την πληρότητα της ύπαρξής της. Ένα δικαίωμα που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, δεν είναι και τίποτα. “]

[“Να ερειπώνεις το πρόσωπο που ανεβαίνει στο μάρμαρο, Να σφυρηλατείς καθε σχήμα κάθε ομορφιά. Ν’ αγαπάς την τελειότητα γιατί είναι το κατώφλι, Αλλά να την αρνιέσαι μόλις την γνωρίζεις, να την ξεχνάς πεθαμένη, Η ατέλεια είναι η κορυφή”.]

[Ένα από τα κακά που προξένησε η τεχνητή παράταση της ζωής είναι ότι πολλοί που επιθυμούν να δώσουν ένα τέλος στη ζωή τους, αναγκάζονται να αναβάλλουν την απελευθερωτική πράξη γιατί οι γέροι τους, στους οποίους δεν αντέχουν να δώσουν τον πόνο της αυτοκτονίας τους, ζουν ακόμα. / Το νερό είναι στοιχείο που αντίκειται στην Τεμπελιά. Απόδειξη το κλύσμα.]

[Ο “μεγάλος συμβιβασμός”: το να αποδεχτείς την ετερονομία στην εργασιακή ζωή, προκειμένου να έχεις αυτονομία στην οικογενειακή ζωή.]

[Συνεχώς αυξανόμενη εξάντληση του υστερονεωτερικού εαυτού. Κοινωνική αναγνώριση: Καθημερινός αγώνας χωρίς καμιά σταθερότητα.]

[Τι σημαίνει όμως να γίνεις ο εαυτός σου; με αυτό το ερώτημα βρισκόμαστε ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο, το δυνατό και το αδύνατο, το κανονικό και το παθολογικό. Η εσωτερικότητα διαμορφώνεται πάνω στη δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στην ενοχή, την ευθύνη και την ψυχική παθολογία. Κούραση, αναστολή, αϋπνία, άγχος, διστακτικότητα: οι περισσότερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς μέσα στην καθημερινή ζωή συναρτώνται σήμερα με την κατάθλιψη.]